انسان هایی با پای شترمرغ - مجله خزرکوه

به گزارش خبرنگاران، این وسط اگر افراد این قبیله تازه کشف شده خصوصیت قابل توجه و شگفت انگیزی هم داشته باشند که به چشم انسان های مدرن امروز خارق العاده بیاید، حتما تا مدت ها بحث درباره آنها ادامه دارد. قبیله وادوما یکی از این قبیله هاست که با اینکه حدود 70 سال از زمان کشف آن می گذرد اما افراد این قبیله هنوز در خفا و به دور از تمدن زندگی می نمایند؛ کناره گیری آنها یک دلیل موجه دارد؛ مردان این قبیله بیماری مرموزی دارند که باعث شده از جهان خارج فاصله بگیرند و تنهایی را به زندگی در جمع ترجیح دهند؛ آنها با پاهایی شبیه خرچنگ به جهان می آیند و به همین دلیل از شکل خاص پاهایشان خجالت می کشند و ترجیح می دهند در نواحی دور افتاده ای مثل دره رودخانه زامبیزی زندگی نمایند.

وادوما نام یکی از قبیله های عجیب در غرب زیمبابوه است که مردان آن به خاطر داشتن پاهایی شبیه به پنجه های خرچنگ به مردان پاخرچنگی و یا پا شتر مرغی مشهور شده اند. از هر چهار مرد این قبیله قطعا یک نفرشان به این بیماری خاص ژنتیکی مبتلا می گردد؛ بیماری ای که باعث می گردد انگشت و کف پاهای آنها مثل خرچنگ به سمت داخل کشیده گردد.

کشف پاخرچنگی ها

چارلز ساتن، اولین سفیدپوستی بود که در سال 1951 مردان پاخرچنگی را از نزدیک دید. چارلز اهل انگلستان بود و به عنوان مامور پلیس در آفریقای جنوبی خدمت می کرد. او داستان های زیادی از وجود چنین قبیله ای در آفریقا شنیده بود؛ قبیله ای که با تماشا افراد ناشناس پا به فرار می گذارند. به همین دلیل ساتن برای رسیدن به حقیقت ماجرا، تصمیم گرفت خودش راهی سفر گردد تا به راز قبیله مردان پا خرچنگی پی ببرد. او برای این کار از بومیان موزامبیکی که غرب زیمبابوه را مثل کف دستشان می شناختند یاری گرفت و همگی با هم رهسپار تپه های شیرووا شدند.

مردان وادوما مجبور هستند که از قبیله خودشان همسر انتخاب نمایند و همین امر باعث شده تااز هر چهار مرد قبیله قطعا یک نفر به سندروم پنجه خرچنگی مبتلا گردد

چارلز، لحظه لحظه این سفر هیجان انگیز را در یک دفتر خاطرات ثبت نموده؛ سفری که کم کم رنگ و بوی معما به خودش گرفت. این مامور پلیس در یکی از خاطراتش نوشته است: وقتی که با قبیله پاخرچنگی ها روبه رو شدیم، از تعجب شوکه شده بودیم؛ آنها هم رفتارهای عجیبی نشان می دادند و معین بود از ما ترسیده اند.

اما وقتی متوجه شدند که از طرف ما هیچ خطری آنها را تهدید نمی کند، رئیس قبیله به سمت ما آمد. دور هم نشستیم و با هم غذایی را که زنان قبیله آن را درست نموده بودند، خوردیم. بعد از مدتی که با هم صحبت کردیم، رئیس قبیله شروع به نواختن کرد و مرتب به طبل کوچکی که روبه رویش بود، ضربه می زد. وقتی که صدای طبل در فضا طنین انداز شد، مردان، زنان و بچه ها قبیله وادوما دور ما حلقه زدند و همگی به ما خیره شدند.... چارلز در ادامه خاطراتش نوشته است وقتی دلیل گوشه گیری افراد این قبیله از قبیله های دیگر را سؤال نموده، رئیس قبیله به او گفته : ما این روش زندگی را بیشتر دوست داریم.

شروع تحقیقات

سفر ماجراجویانه چارلز ساتن به زیمبابوه در حقیقت نقطه شروع خبرهای داغ درباره مردم عجیب این قبیله بود چرا که بعد از انتشار خبر، فورا یک تیم تحقیقاتی که از تعدادی کارشناس و محقق تشکیل شده بود به آفریقا فرستاده شد؛ کارشناسان این تیم یک هدف مشترک داشتند؛ کشف راز معمای مردان پاخرچنگی!

این محققان بعد از رسیدن به قبیله وادوما، آزمایش های زیادی روی مردان این قبیله انجام دادند؛ نتیجه این آزمایشات نشان می داد که بیشتر مردان وادومایی به یک نوع بیماری خاص مبتلا هستند؛ بیماری ای به نام سندروم ژنتیکی اکتروداکتیلی یا سندروم پنجه خرچنگی.

این سندروم علاوه بر پا می تواند دست ها را هم تحت تاثیر قرار دهد. البته درباره قبیله پا خرچنگی ها، سندروم اکتروداکتیلی فقط در پاهای مردان بروز نموده و آنها سه انگشت وسطی پاهایشان را ندارند و با انگشت شصت پا و انگشت کوچک که به درون کشیده شده قدم بر می دارند. وقتی نوع بیماری مردمان عجیب قبیله وادوما معین شد، سؤال دیگری در فکر دانشمندان به وجود آمد؛ اینکه چه عاملی باعث شده چنین سندرومی در این قبیله شایع گردد!؟

سندروم اکتروداکتیلی در دست ها هم می تواند ظاهر گردد

آنها همه اعضای قبیله- مردها، زن ها و بچه ها- را مورد آزمایش قرار دادند و در نتیجه معین شد که ژن غالب این سندروم از طرف دختران این قبیله نسل به نسل گشته و بیماری در نوزادان پسر ظاهر شده است!

حالا نوبت این بود که دانشمندان قدم بعدی را بردارند و توضیحی برای وجود ژن غالب در دختران قبیله و ظهور آن در نوزادان پسر پیدا نمایند. آنها بعد از تحقیقات زیاد متوجه شدند که وجود چنین بیماری ای ریشه در رسم و رسومات کهن قبیله ای دارد چرا که در این قبیله هیچ پسر و دختری حق ازدواج با افراد قبیله دیگر را ندارند و حتما باید از درون قبیله خودشان همسر انتخاب نمایند؛ همین موضوع باعث شده که این بیماری نسل به نسل در این قبیله منتقل گردد.

هر چند که جنگ های زیادی برای از بین بردن این رسم در سال های گذشته صورت گرفته است اما تمامی آنها بی نتیجه مانده و هنوز هم اگر پسری بخواهد از قبیله دیگر دختری را به همسری خود انتخاب کند طبق قانون قبیله وادوما محاکمه خواهد شد. دختران هم سرنوشت بهتری ندارند و باید با شخصی ازدواج نمایند که خانواده شان برای آنها در نظر گرفته و قطعا این فرد، یک مرد بیگانه، یعنی مردی از قبیله دیگر نیست!

نکته جالب اینجاست که اهالی این قبیله، با اینکه در مشاوره های پزشکی با کارشناسان به راز پا خرچنگی بودنشان پی بردند اما حاضر نشدند که پا روی آداب، رسوم و سنت های قدیمی شان بگذارند و درنتیجه حتی در این مدتی که قبیله کشف شده هم به تعداد مردان پاخرچنگی این قبیله اضافه شده است!

مردان پاخرچنگی وادوما مانند دیگر مردان قبیله کارهای روزمره شان را به راحتی انجام می دهند

با این حال بیماری عجیب مردان وادوما، باعث نشده که افراد این جزیره از انجام کارهای روزانه و گذران زندگی عاجز باشند. کارشناسانی که از این قبیله بازدید نموده اند می گویند مردانی که دچار این سندروم هستند نسبت به افراد عادی این قبیله سریع تر از نواحی کوهستانی بالا می روند و تا ارتفاع زیادی هم قادر به پریدن هستند. آنها مثل بقیه مردان قبیله که پاهایی عادی دارند، روند طبیعی زندگی شان را دنبال می نمایند و با شکار، ماهیگیری، جمع آوری عسل و میوه های وحشی روزگار می گذرانند. افراد قبیله وادوما خانه هایشان را از نی و چوب نازک درختان درست می نمایند.

با تمام این تفاسیر وجود این بیماری نادر بین مردان قبیله وادوما، باعث شده تا آنها دورافتاده ترین نقطه قاره آفریقا و غرب زیمبابوه یعنی جایی مثل دره رودخانه زامبیزی را برای زندگی انتخاب نمایند و به این ترتیب تا جایی که می توانند از اجتماع و مردم فاصله بگیرند.