خبرنگاران مربی سابق تیم والیبال زنان: به من دیکتاتور می گویند - مجله خزرکوه

فریبا صادقی سرمربی پیشین تیم والیبال جوانان و نوجوانان و مربی تیم ملی والیبال زنان بود و سال ها در تیم های مختلف در اصفهان بازی نموده است. وی نه تنها به عنوان بازیکن در ذوب آهن حضور داشت بلکه مدت هاست که سرمربی این تیم در لیگ برتر هم محسوب می گردد.

مشروح گفت وگوی خبرنگاران با سرمربی تیم والیبال زنان ذوب آهن به توضیح زیر است:

فرشته سبب شد تا به والیبال علاقه مند شوم

در دوران دبیرستان در سال 1360 دوستی به نام فرشته صالح زاده پاسور تیم اصفهان و ملی پوش والیبال زنان داشتم و همین امر سبب شد تا به والیبال علاقه مند و وارد این رشته شوم. پس از کسب دیپلم به شکل حرفه ای تری وارد تیم ها شدیم. از ابتدا به باشگاه هلال احمر رفتم و پس از آن به تیم تام اصفهان پیوستم که در آن موقع باشگاه مطرحی بود. بعد از مدتی به تیم های سپاهان و ذوب آهن رفتم و در ذوب آهن ماندگار شدم تا زمانی که بازی را کنار گذاشتم و به عنوان یاری مربی و سرمربی فعالیت خود را در این تیم ادامه دادم.

تیم ملی والیبال نداشتیم

در آن دوران مسابقات برون مرزی وجود نداشت و مسابقات چهارجانبه کشورهای اسلامی برگزار می شد. 2 دوره ایران میزبان این مسابقات شد. در آن موقع تیم ملی نداشتیم و مینا فتحی اولین سرمربی ما بود. هر چند پیش از آن تنها در مسابقات قهرمانی کشوری شرکت می کردم و از سال 68 تا 78 به مدت 10 سال در تیم اصفهان بازی کردم و کاپیتان این تیم بودم. تیم اصفهان همیشه قهرمان یا نایب قهرمان بود.

از سال 70 که مسابقات لیگ برای اولین بار شروع شد در تیم فولاد اصفهان بازی کردم و در 37 سالگی بازیکن بودن را کنار گذاشتم و در سال 80 به عنوان یاری مربی کار خود را شروع کردم. در آن موقع مثل الان تعدد بازیکنان وجود نداشت و شاید در نهایت 10 بازیکن خوب در والیبال می دیدیم. از سال 86 تیم ملی تشکیل شد.

خوابگاه ما زیر پله های ورزشگاه آزادی بود

بیاد دارم در سال های 60 تا 70 مسابقات قهرمانی کشوری در مجموعه 12 هزار نفری ورزشگاه آزادی برگزار می شد و خوابگاه ما زیر پله های این ورزشگاه قرار داشت. 25 استان در این مسابقات شرکت می کردند و ما خوابگاه های جدا نداشتیم. زیر تمامی پله های ورزشگاه تخت گذاشته بودند. همه ما در کنار هم حضور داشتیم و جو صمیمی و قشنگی بود. برخلاف الان که بین بازیکنان ارتباطات خوبی وجود ندارد اما ما در یک مکان با تمامی بازیکنان استان ها زندگی می کردیم و در صف های طولانی رستوران و حتی سرویس بهداشتی می ایستادیم. همه می توانستیم بازی ها را نگاه کنیم.

مازندران رقیب سرسخت ما بود

در آن دوران در مسابقات قهرمانی کشور تیم والیبال مازندران که اکنون کمتر اسمی از آن به چشم می خورد، خراسان، توابع تهران، همدان و خوزستان خیلی قوی بودند. برخلاف الان معین نبود که کدام تیم ها قهرمان می شوند. مازندران رقیب سرسخت ما بود و بازی ها خیلی جذاب دنبال می شد و فضای مسابقات و رقابت خیلی سالم و پر از صمیمیتی را می دیدیم.

اکنون بازیکنان حرمت نگاه نمی دارند

هرچند مصدومیت هایی همیشه داشتیم. بیاد دارم در چند بازی پایم پیچ خورد و کتفم نیز آسیب دید و در گچ بود. شاید فشارها و مسائلی که در زمان مربیگری لمس کردم به اندازه دورانی که بازیکن بودم نبود. در آن موقع جو بهتری تجربه کردم اما در دوران مربیگری با تغییر فرهنگ و آن جو متفاوت روبرو شدیم و بازیکنان مثل قبل حیا ندارند و حرمت نگاه نمی دارند. گرچه از تیم خودم یعنی ذوب آهن راضی هستم. بازیکنان ثابتی داریم که سال هاست با آنان کار می کنم.

به من دیکتاتور می گویند

اخلاق برای من بسیار مهم است و برای همین بازیکنان به من لقب دیکتاتور داده اند زیرا از والیبالیست ها انتظار دارم تا همچون سرباز در تیم عمل نمایند و باید به رعایت انضباط و شرایط جدید بپردازند. اگر بازیکنی دیر به تمرین برسد 100 درصد مجازات انضباطی برای او در نظر می گیریم. گرچه بیرون از بازی همه با هم صمیمی هستیم و در زمینه شغلی و مسائل شخصی به آنان یاری می کنم. اما دیگر جو سابق بر والیبال ایران حاکم نیست. ما در آن دوران به عشق مربی، استان وتیم خود بازی می کردیم اما اکنون بیشتر بازیکنان به باشگاهی که پرداختی بیشتری داشته باشد می فرایند.

دستیار جواد مهرگان بودم

در دوران سرمربیگری، 13 دوره به مسابقات برون مرزی رفتیم. 2 دوره در جام باشگاه های آسیا به همراه ذوب آهن و دوره های دیگر را به عنوان سرمربی تیم جوانان و نوجوانان و مربی و یاری مربی تیم بزرگسالان و در سال 98 هم به عنوان دستیار جواد مهرگان مشاور فنی تیم ملی والیبال زنان به مسابقات قهرمانی آسیا در کره جنوبی رفتم. بیاد دارم که حضور در مسابقات برون مرزی عالی و میزبانی و امکانات خوب بود. در سال های اول حضور تیم ملی در آسیا در رده هشتم قرار گرفتیم و برد خوبی برابر استرالیا داشتیم زیرا تیم قوی بود و همیشه از پس آن برنمی آمدیم. توانستیم به جمع هشت تیم برتر آسیا برسیم این مقام مدام از هفتم به هشتم و هشتم به هفتم تغییر کرد.

2 ماه بستری شدم

اما در مسابقات قهرمانی آسیا در کره جنوبی پس از هفت ماه تمرین و اردوها و برگزاری تورنمنت های عالی در اسلوونی و کرواسی انتظار داشتیم که در این رقابت ها چند پله صعود کنیم. چون یک هفته زودتر از مسابقات به کره رفته بودیم تا بازیکنان با شرایط خود را تطبیق دهند، پس از چند روز مشکل روده پیدا کردم و حتی به من گفتند تا در کره جراحی شوم اما قبول نکردم و بعد از دومین بازی به ایران بازگشتم و مجبور شدم تیم را رها کنم و 2 ماه بستری بودم.

داورزنی را وادار کردم تا تیم نوجوانان را به تورنمنت آذربایجان بفرستد

پس از آن هم که تیم ملی تغییر کرد البته باید در بطن قضیه باشید تا این تغییر را درک کنید. با بزرگسلان کار کردم و توانایی آنان را می شناسم و نمی توانم بگویم که همه آنان بدرد نمی خورند. بعضی هنوز می توانند به تیم ملی یاری نمایند. مردان همیشه در مسابقات تدارکاتی بسیاری شرکت می نمایند اما برای تیم جوانان و نوجوانان دختر این گونه نیست. هرچند تیم بزرگسالان نیز سالی یکبار در یک تورنمنت حضور می یابند. کسب تجربه برای جوان ترها بندرت رخ می دهد. سه سال گذشته سرمربی تیم جوانان و 5 سال گذشته سرمربی نوجوانان بودم. آنان بازی تدارکاتی نداشتند و به محمدرضا داورزنی رییس فدراسیون والیبال فشار آوردم تا بازیکنان را به بازی های تدارکاتی آذربایجان بفرستد و قبول کرد. وقتی جوانان و نوجوانان به مسابقات بین المللی نمی فرایند چگونه می خواهند جا پای تیم بزرگسالان بگذارند بنابراین باید در مسابقات رسمی و جهانی برای کسب تجربه شرکت نمایند.