ایستگاه فضایی بین المللی از اغلب خانه های آمریکایی آلوده تر است - مجله خزرکوه

به گزارش یورونیوز، دانشمندان در تحقیق خود مواد حاضر در گرد و غبار ایستگاه فضایی را آنالیز کردند و دریافتند که ترکیبات پیشگیرنده های شعله تاثیر بسزایی در آلایندگی این مکان گذاشته است.

بعضی از این مواد مطابق کنوانسیون محیط زیستی استکهلم سازمان ملل تحت عنوان آلاینده های آلی پایدار و بعضی دیگر به عنوان مواد سرطان زا برای انسان طبقه بندی شده اند.

محققان می گویند بخش عمده ای از این مواد (نظیر استرهای ارگانوفسفره و بازدارنده های شعله برم دار نو) در بسیاری از کشورها برای رعایت مقررات ایمنی آتش سوزی در تجهیزات الکتریکی، عایق ساختمان، پارچه مبلمان و فوم استفاده می شوند.

این در شرایطی است که بی فنیل های پلی کلره (که در درزگیرهای ساختمان و پنجره ها بعلاوه در تجهیزات الکتریکی کاربرد دارند) و پلی فلوروآلکیل ها (که مواد اصلی در ساخت انواع خاصی از فوم های آتش نشانی بعلاوه در بسیاری از محصولات مصرفی مانند ماهی تابه های نچسب، پوشاک ضد آب و لوازم آرایشی محسوب می شوند) از عوامل آلاینده دیگر در ایستگاه فضایی بین المللی هستند.

نویسندگان مطالعه می گویند وجود بعضی آلاینده ها در نمونه های غبار ایستگاه فضایی بین المللی می تواند ناشی از پیشگیرنده های شعله غیرآلی باشد که برای جلوگیری از اشتعال پارچه ها استفاده می شوند.

به گفته آنان، حجم استفاده از مواد شیمیایی جهت مقابله با آسیب پذیری فضاپیما در برابر آتش به این معنی است که توجه بسیار دقیقی به اشتعال پذیری محتویات ایستگاه می گردد.

داخل ایستگاه فضایی بین المللی به طور مداوم در حال تهویه است و هوای آن 8 تا 10 بار در ساعت جایگزین می گردد. هرچند این سیستم تهویه دی اکسید کربن و آلاینده های گازی را حذف می نماید، با این حال معین نیست که تا چه حد می تواند مواد شیمیایی مانند پیشگیرنده های شعله را از هوای درون ایستگاه پاک کند.

علاوه بر ترکیبات ضدآتش، وجود اقلامی نظیر دوربین ها، پخش کننده های موسیقی، تبلت ها، تجهیزات پزشکی و لباس ها منبع بسیاری از مواد شیمیایی شناسایی شده هستند.

بنابر گفته محققان، اگرچه سطح این آلاینده ها از بسیاری از خانه ها در ایالات متحده و اروپای غربی فراتر است با این حال غلظت این مواد شیمیایی به طور کلی در محدوده موجود در روی زمین بوده است.

استوارت هاراد، استاد شیمی محیط زیست در دانشگاه بیرمنگام و یکی از نویسندگان مقاله می گوید: یافته های ما پیامدهایی برای ایستگاه ها و زیستگاه های فضایی آینده در بر دارد. به یاری این نتایج می توان با انتخاب دقیق تر ترکیبات سازنده، مواد سمی را در مراحل اولیه طراحی و ساخت تجهیزات حذف کرد.

ایستگاه فضایی بین المللی که در سال 1998 راه اندازی شد از نوامبر سال 2000 بدین سو به طور مداوم با مشارکت آمریکا، روسیه ، کانادا، ژاپن و 11 کشور اروپایی اداره می گردد.

این ایستگاه در 25 سال گذشته امکان تحقیقات علمی گوناگونی را برای پژوهشگرانی از 108 کشور دنیا فراهم نموده است.

بعضی از قریب 3 هزار پژوهش و اکتشافاتی که در این مکان اجرا شده روی کره زمین دور از دسترس بوده است، در حالی که فناوری های نوینی نیز در این محل فرصت آزمایش و توسعه یافته اند.